เวลาไม่ได้อยู่ที่การหมุนของเข็มนาฬิกา และไม่ได้อยู่ที่การโคจรของดาวโลก แต่เวลาอยู่ที่จิตของเราเอง
หากเราพิจารณาเห็นความเกิด-ดับในปัจจุบัน เวลาในจิตก็จะหายไป เวลาจึงไม่มีอยู่จริง ที่มีอยู่จริงคือความเกิดความดับ หากเราไม่เห็นความเกิด-ดับ จิตก็จะไปเกาะอยู่กับเวลา
คำว่า เวลา ทางภาษาบาลีมีความหมายว่า สิ่งบอกกาล
เวลาในจิตแบ่งเป็นสามคือ อดีตกาล อนาคตกาล ปัจจุบันกาล
ถ้าเราไม่ได้อยู่กับปัจจุบัน จิตจะตกไปอยู่ในข้างของอดีตและอนาคต เวลาจะช้าลง
หากเราอยู่กับปัจจุบัน เวลาจะเป็นไปอย่างรวดเร็ว
แต่หากเราเห็นปัจจุบันเกิด-ดับ เวลาจะหยุดนิ่ง จิตจะอยู่เหนือกาลเวลา
หากจะนับเวลาในโลก(เวลาในทางสมมติ) ก็จะแบ่งเป็นสามกาล คือ อรุณ-เช้า ทิวา-กลางวัน ราตรี-กลางคืน
สิ่งบอก ‘กาล’ ไม่ใช่ ‘เวลา’ ของโลก แต่เป็นสภาพของเปลี่ยนแปลงในแต่ละวัน
จารุวณฺโณ ภิกฺขุ (พระอาจารย์ต้น)